2 ιστορικα γεγονοτα αγανακτισμενων πολιτων!

2 ιστορικά γεγονότα αγανακτισμένων πολιτών που κινήθηκαν είτε από το συναίσθημα και δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα, είτε καπηλεύτηκαν τη οργή του κόσμου και απομακρύνθηκαν από την πολιτική καταπίεση για να οδηγηθούν στην εκκλησιαστική.

Τα Σκιαδικά

Με την ονομασία «Σκιαδικά» έμειναν στην ιστορία τα επεισόδια μεταξύ της μαθητιώσας νεολαίας και της Χωροφυλακής, που συνέβησαν στην Αθήνα στις 10 και 11 Μαΐου 1859. Ήταν ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός, που οδήγησε τρία χρόνια αργότερα στην έξωση του βασιλιά Όθωνα.
Όλα ξεκίνησαν από μια διαπίστωση του Υπουργού Εξωτερικών, Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, ο οποίος σε συζητήσεις τόνιζε την ανάγκη στήριξης της εγχώριας παραγωγής. Και έφερνε ως παράδειγμα, ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να δείχνουν την προτίμησή τους στα ντόπια ψάθινα καπέλα (σκιάδια) που κατασκευάζονταν στη Σίφνο και όχι στα εισαγόμενα από το εξωτερικό, που ήταν και ακριβότερα.
Την ιδέα του Ραγκαβή ενστερνίσθηκε ο γιος του, Κλέων, ο οποίος έπεισε τους συμμαθητές του να φορούν σιφνέικα σκιάδια, στολισμένα με γαλανόλευκες κορδέλες, στις κυριακάτικες εξόδους τους στο Πεδίο του Άρεως. Γρήγορα έγιναν μόδα και σήμα κατατεθέν της προοδευτικής νεολαίας της Αθήνας («Γαριβαλδινοί»), σε αντίθεση με τους καθεστωτικούς νεολαίους, που φορούσαν άσπρα ψηλά καπέλα και απεκαλούντο «Αυστριακοί».
Προ του κινδύνου να χάσουν την πελατεία τους, οι εισαγωγείς καπέλων έστειλαν υπαλλήλους τους στο Πεδίο του Άρεως με αστεία και κουρελιασμένα σκιάδια, προκειμένου να διακωμωδήσουν τους μαθητές (10 Μαΐου 1859). Οι άνθρωποι των εισαγωγέων προκάλεσαν τους νεαρούς, με αποτέλεσμα να επακολουθήσει συμπλοκή. Η Χωροφυλακή πήρε το μέρος τους και αφού ξυλοφόρτωσε μαθητές και φοιτητές, προέβη σε τρεις συλλήψεις.
Τα επεισόδια συνεχίστηκαν και την επόμενη μέρα. Σπουδαστές και πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκαν στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και συγκρότησαν πορεία προς το Υπουργείο Εσωτερικών για να απαιτήσουν από τον υπουργό Κωνσταντίνο Προβελέγγιο την παύση του αστυνομικού διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη και την απελευθέρωση των συλληφθέντων μαθητών. Ο Προβελέγγιος δεσμεύτηκε ότι θα εξετάσει το αίτημά τους, αλλά αυτό δεν άρεσε στους φοιτητές, που ζήτησαν ακρόαση από τον Όθωνα για το ίδιο θέμα. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να τους δεχθεί, γεγονός που όξυνε τα πνεύματα.
Οι νέοι ξαναγύρισαν στα Προπύλαια, με άγριες διαθέσεις αυτή τη φορά. Τότε επενέβη ο φρούραρχος Αθηνών, Μιχαήλ Σούτσος, επικεφαλής μεγάλης στρατιωτικής δύναμης, και τους διέλυσε. Η ενέργειά του αυτή προκάλεσε αντιδράσεις. Ο γερουσιαστής Δημήτριος Χρηστίδης θεώρησε την έφοδο του στρατού στο Πανεπιστήμιο, πράξη «κατά του ασύλου των επιστημών» και ανέπτυξε την άποψη ότι το Πανεπιστήμιο «ως ναός του πνεύματος» πρέπει να απολαμβάνει το προνόμιο του απαραβίαστου για τους πάντες. Ήταν μία από τις πρώτες αναφορές στη χώρα μας για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Αργά το απόγευμα της 11ης Μαΐου 1859 συνεδρίασε το Υπουργικό Συμβούλιο υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Αθανάσιου Μιαούλη και απέπεμψε τον αστυνομικό διευθυντή Αθηνών Δημητριάδη, ενώ διέταξε την απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων μαθητών. Τα «Σκιαδικά» ήταν η πρώτη δυναμική εκδήλωση κατά των απολυταρχικών μεθόδων του καθεστώτος και ενίσχυσε το αγωνιστικό φρόνημα των αντιπάλων του Όθωνα. Πρωτοστάτης της διαμαρτυρίας ήταν το Πανεπιστήμιο, επαληθεύοντας την προφητική ρήση του Γέρου του Μωριά, που όταν χτιζόταν είπε δείχνοντάς το: «Το σπίτι αυτό θα φάει το σπίτι εκείνο», εννοώντας το Παλάτι.

 Ένας ιερέας διοικεί, σήμερα, την επαναστατική "αλληλεγγύη"

Το τρίτο ιστορικό παράδειγμα αγανακτισμένων πολιτών αφορά στην Πολωνική λαϊκή εξέγερση κατά του δικτάτορα Γιαρουζέλσκι. Η εξέγερση δεν ήταν ανοργάνωτη. Το αντίθετο μάλιστα. Διέθετε την ισχυρή υποστήριξη της παπικής εκκλησίας με "πρωτεργάτη" τον Πολωνό Ποντίφηκα Karol Józef Wojtyła (Ιωάννης Παύλος ΙΙ, 1920- 2005). Τελικά, η εξέγερση πέτυχε τα συμφέροντα της ηγεσίας αλλά ο λαός δυστύχησε και πάλι. Χαρακτηριστική περίπτωση καπηλείας των λαϊκών αιτημάτων
Όσο και αν φαίνεται παράξενο το ιστορικό συνδικαλιστικό όργανο Aλληλεγγύη (solidarnosch), το οποίο ακόμα σήμερα αριθμεί 10 εκατ. μέλη, διοικείται από έναν ιερέα της καθολικής εκκλησίας: τον Maciej Zieba, 55 ετών. Ήταν κοινό μυστικό από την εποχή του Βαλέσα ότι πίσω από τις εργατικές κινητοποιήσεις στην Πολωνία κρύβεται η παπική εκκλησία και ο Πολωνός Πάπας Giovanni Paolo II. Στην εποχή μας, που όλες οι ραδιουργίες γίνονται απροκάλυπτα, ωμά και ανερυθρίαστα οι καθολικοί παπάδες ανέλαβαν την εκπροσώπηση των εργατών όχι μόνο ενώπιον του Θεού, αλλά και ενώπιον του αφεντικού τους.