Τρομοκρατια στην Ελλαδα

Με τον όρο τρομοκρατία αναφερόμαστε σε συστηματική χρήση βίας για την καλλιέργεια κλίματος φόβου σε ένα πληθυσμό, με σκοπό την προώθηση ενός πολιτικού στόχου. Στην Ελλάδα, ειδικότερα, το φαινόμενο της τρομοκρατίας διακρίνεται - σε σχέση με αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες - για τη μακροβιότητά του. Η δράση ελληνικών τρομοκρατικών οργανώσεων τοποθετείται χρονικά κατά την περίοδο μετά την πτώση της ελληνικής χούντας των συνταγματαρχών το 1974. Σημαντικότερες υπήρξαν η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη (1974-2002) και ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (1975-95), οι οποίες ευθύνονται και για τις περισσότερες τρομοκρατικές ενέργειες.
 
Λευκή τρομοκρατία
Με τον όρο Λευκή τρομοκρατία χαρακτηρίζεται η χρονική περίοδος που ακολούθησε μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων από τον ΕΛΑΣ ως αποτέλεσμα της ήττας των δυνάμεων της Αριστεράςς στο κίνημα του Δεκεμβρίου 1944. Για τουλάχιστον ένα χρόνο και συγκεκριμένα από την επομένη της συμφωνίας (Φεβρουάριος 1945) έως τις 31 Μαρτίου του 1946 οι ανώνυμοι (κυρίως) αριστεροί πολίτες της επαρχίας υπέστησαν διώξεις από ένοπλες παρακρατικές ομάδες που προέβαιναν -συχνά με την ανοχή των Αρχών και της χωροφυλακής- σε πράξεις βίας εναντίον τους.
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '50 και του '60, μετά τη λήξη δηλαδή του εμφυλίου πολέμου (1946-1949) η παράταξη που ασκούσε την κυβερνητική εξουσία (δεξιά) χρεώνεται με ανοχή στη δράση ορισμένων παρακρατικών συμμοριών, που είχαν σαν αποκορύφωμά τους τα έκτροπα σε βάρος του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη και τη δολοφονία του στη Θεσσαλονίκη το 1963. Η έρευνα που ακολούθησε, αποκάλυψε ευθύνες της Χωροφυλακής στο συμβάν. Μάλιστα, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής αγανακτισμένος για το όργιο τρομοκρατίας που επικρατούσε, έκανε τη γνωστή σε όλους δήλωση «τελικά, ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;»

 Τρομοκρατία οργανώσεων
Τρομοκρατία στην Ελλάδα ασκήθηκε, κυρίως μετά τη μεταπολίτευση, από διάφορες οργανώσεις στα πρότυπα των αντίστοιχων γερμανικών ομάδων (Φράξια Κόκκινος Στρατός κ.α.) ή των ιταλικών Ερυθρών Ταξιαρχιών της δεκαετίας του '70. Η κυριώτερη από τις εγχώριες αυτές οργανώσεις ήταν η Επαναστατική Οργάνωση 17 Νοέμβρη, της οποίας η δράση εκτάθηκε από το 1975 έως την εξάρθρωσή της το 2002. Η οργάνωση βαρύνεται με σειρά δολοφονικών ενεργειών, τοποθετήσεων εκρηκτικών μηχανισμών σε δημόσια κτίρια, ληστειών σε υποκαταστήματα τραπεζών, κλοπών στρατιωτικού υλικού, δολιοφθορών και επιθέσεων σε αστυνομικά τμήματα. Στο ύφος των ανακοινώσεων που εξέδιδαν τα μέλη της ήταν εμφανής η προσπάθεια πρόταξης ενός ιδεολογικού «μανδύα», με τον οποίο επιχειρούσαν να δώσουν πολιτική χροιά στις ενέργειές τους. Ο ίδιος αυτός μανδύας, ωστόσο, αδυνατεί να εξηγήσει τις δολοφονίες κάποιων εντελώς αθώων πολιτών, όπως η περίπτωση του νεαρού Αξαρλιάν το 1992, ή του 15χρονου Αφγανού το 2010, ακόμη και εάν κάτι τέτοιο θα μπορούσε από κάποιους να θεωρηθεί σαν "παράπλευρη απώλεια". Άλλες σημαντικές, ως προς τη δράση τους, τρομοκρατικές οργανώσεις ήταν ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας (που έδρασε την περίοδο 1975-1995 και επίσης εξαρθρώθηκε), η Αντικρατική Πάλη, καθώς και οι πρόσφατα εμφανισθείσες Επαναστατικός Αγώνας, Σέχτα Επαναστατών, Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς κ.α.